Biz ve bu Ülke

İnsan açık vermez ama havasını atar.

Derdini sıkıntını  söylesen birine , birazcık  yardımını  görsen   hemen arkasından " ben yardım ettim ,ben ayağa kaldırdım, ben getirdim,ben götürdüm " gibi daha  evine bile  gelmeden lafları duyarsın. " iyilik  yap denize  at...."  devirleri bitmiş. "Bir elin verdiğini  diğer elin görmediği ..."  kutlu anlayışlarımız   yok olmuş  .  İhlasla yapılan işlerin  yerini   gösteriş  ve riyakârlık  almış..İnsanların  haysiyet  ve şerefinden   ziyade  zenginlerimizin , makam  sahiplerimizin  grur ve kibiri öne çıkmış ve  çıkıyor. Bu yüzden artık kimse kimseye ne derdini açıyor, ne de  başı dara düşünce bir insana  , bir yakınına (!) koşuyor. Bu da bankaların işine geliyor . Komşusundan alamadığı - almaya çekindiği  üç kuruşu gidip bankadan faizle alıyor ve  günaha batsa  da kibirli insanlar karşısında  düştüğü  acziyete de düşmüyor..  

Eskiden  " Karz-ı  hasen  " denilen  bir şey  varmış.  Özellikle   gönlü  de zengin  olan varlıklı   insanlar gariban  kişiler  faize , tefeciye bulaşmasın  diye   muhtaç kişileri  bulup  faizsiz  borç   verirmiş .  Verdikleri  borcu  almadıkları  da olurmuş.. 

Günümüze  bakıyorum da insanların  birbirine  yardım etmeyi bırakalı uzun zaman oldu.. Birbirlerine merhem olacakları yerde, yaralara tuz oldular,biber oldular.Toplumsal  dayanışmayı  emreden  bir inancın  temsilcileri olan  insanlarımız  akrabalarından kopuk   tek başına yaşar oldular. 

    Faizin helal gibi tüketildiği yerde huzur olur mu?  Mutluluk, bereket olur mu ? 

Peki huyumuz suyumuz değişmez mi?  Bulaştığımız haramlar  genlerimize işlemez mi ? 

Biz buralara nasıl geldik ?

 İnsanlığı ,dostluğu, yardımlaşmayı nasıl öldürdük?  Kimler öldürdü ?  Çocuklarımıza gücümüz yetmez, akıllarımızı, düşüncelerimizi   beğenmez oldular. Sevgiyi saygıyı  bir kenara koyup kendini beğenmiş  " ben her şeyi   bilirim " edasında   egoist  hedonist  bir nesil türettik. Eskiden evlenecek olan kıza görücü geldiğinde "kızım çocuğu beğendin mi "diye sorduğumuzda "evet:  demeye utanan,  yüzleri al al olan kızlarımız şimdi  daha  onbeşinde on altısında  sevgililerinin elinden tutup getirerek  aileleri ile tanıştırıyorlar. 

Biz buralara nasıl geldik, nerden geldik ? Bluğ çağı dediler,ergenlik dediler , " gençtir yapar "  dediler  ve sonumuz  bu.. Çocuklarımıza sözümüz  geçmez  oldu. Bence ahlaktan yoksun  sevgi ve saygıdan  nasiplenmemiş  bir gençlik bir toplum ürettik..Hem de ellerimizle , elbirliği ile..... İffeti hayayı ayaklar altına serdiler, anneyi babayı küçük düşürdüler. Hep şikayet ederiz ya "ne günlere kaldık" diye...Aslında  bu günleri biz istedik..Biz  babalarımızın  , dedelerimizin ürünü  bunlar da bizim ürünlerimiz, yaşantımızın  meyveleri , yediğimiz  haramların   ürünleri... Hem yaşıyoruz hem şikayet ediyoruz.

 Bana "sevda şiirleri yaz"  diyorlar.. Diyorum ki "hangi sevda?"  Bugün tanışıp, ertsi gün buluşup 

diğer gün de ayrılan sevdaları mı yazayım " diyorum ?  Gerçi sevdanın adı yok ki ?  "Flörtüm"  diyorlar,  "çıkıyoruz"  diyorlar ..

" Sevdiğim" , " seviyorum  diyen yokki .

Sınırlarımız belli olsa da bayrağımız dalgalansa da aslında içeride yenilmiş mağlup olmuş bir  ülke var , mağlup bir toplum var .  Başkalarının örfüne, töresine , kültürüne   teslim olmuş bir ülke ...Yozlaşan   bir ülke..Değerlerine  yabancılaşmış  bir ülke..  Batının  kokuşmuş  kültürünü  " medeniyet " diye yutturulmuş bir ülke..

" Bu Ülke  " nın çocukları  yeniden dirilmesi gerekiyor..Yeniden küllerimizden  doğmamız, inancımıza , köklerimize   bizi biz yapan değerlerimize  dönmemiz  gerekiyor.  

Birçok şeye  kızsam da  ,zaman zaman ümitsizliğe  kapılsam  da bu ülkeden  ve bu ülkenin insanlarından  ümidimi  kesmedim..

"Çok zaman kaybettim. Çok zaman ve biraz ümit. Yaşamak bu galiba."..

Ümitvar  olmanız dileklerimle...