Çocukluk işte

Hava soğuktu, kalorifer peteklerinin kendine hayrı yoktu. Kar yağmıyordu ama dünden kalan kar yolları kapatmaya, hastane acil servislerini doldurmaya, okulları tatil etmeye, evinde ısınmayı başarmış birkaç iyi insanın çocuklarıyla kar topu oynamasına yetiyordu. Penceresinin dışarıya bakarken yaklaştığı için buğulanan camını sildi, üşüyen ellerini ovuşturarak ısıtmaya çalıştı, kar topu oynayan, kardan adam yapan çocukları görünce çocukluğuna gitti. Köyünü hatırladı. Naylon torbaların içine sap koyup, sonra üzerine oturup, evinin hemen önündeki eğimli bir tarlanın başından kendini aşağıya doğru hızla bıraktığını, bir kaç on metre sonra, yeterince hızlandıktan sonra, tarlanın içinde, kardan görünmeyen bir taşın, aslında ıslandığı için ziyadesiyle sertleşip ağırlaşmış saptan yaptığı ama O’na yumuşacık gelen kızağının ters dönmesiyle üstünün, başının, su alan ve düşmeden önce de sırılsıklam olan ayaklarının kara battığını, ellerinin, yanaklarının soğuktan kıpkırmızı kavrulduğunu hatırladı. Üşümeseydi hatırlamazdı, eğlenmeseydi hatırlamazdı, sonraki birkaç gün hasta yatmasaydı hatırlamazdı.

Çabuk büyümüştü, “sen artık abi oldun” dediklerinde vazgeçmişti çocuk olmaktan. Ne kadar ağır bir cümleydi; “abi olmak, büyük adam olmak.” Küçücük omuzlarına ağır gelse de kamuoyunun beklentilerini karşılamak zorundaydı, çünkü sevilmek, mazur görülmek, kabul edilmek istiyordu, herkes gibi. Ve yeryüzünde henüz çok fazla tecrübesi olmadığından bu işin raconunun böyle olduğunu zannediyordu. “Hayır, ben çocuğum, daha büyümedim. Kısa pantolon giymek istiyorum” diyemiyordu, en son ilkokul birinci sınıfa başlamadan önce kısa pantolon giydiğini hatırladı. Yaşamadan, yaşayamadan, doyamadan elimizden alınan çocukluklarımızın hesabı bir yerlerde tutuluyor mudur? Daha dün kısa pantolon giyip, ayağında freni tutmadığı için sağ ayağını arka tekerinin üzerine sıkıştırarak durdurduğu bisikleti sürmekten tabanı ikiye bölünmüş sandaletlerle harman yerinde top oynayıp, akşam Tom ve Jerry  izlerken, bir gün uyandığından “ sen artık abisin, büyüdün çocuk” cümleleriyle bir anda büyümüştü. Tom ve Jerry izlemekten hemen vazgeçemezdi, “artık kısa pantolon giymeyebilirim” demişti, en azından şimdilik, büyümüş olmak için atılabilecek büyük bir adım sayılabilirdi bu.

Sadece çocukluğumuz mu kaybettiğimiz? Sadece çocukluğumuz mu elimizden biz istemeden alınan? Belki de çocukluğumuzu bu denli dile getiriyor olmamızın altında, çocukluğumuzu “yaşayamamış olmakta” bir sorumluluğumuzun bulunmuyor olması, dolayısıyla bir kusurumuzun bulunmaması, çocukluk bahsinde kendimiz dışındaki herkesi, herşeyi hoyratça eleştirebilme olanağına sahip oluşumuz bulunuyordur, ne dersiniz?  İlerleyen yaşlarda gençliğini yaşayamadığından dem vuran birisine “bu senin tercihindi, ötekini seçebilirdin” denilebilir ve geçirdiği ömürde hemen kendisine bir sorumluluk faturası çıkartılabilir. Ama çocuklukta böyle değildir.

Şikayet etmezdi çocukluğundan,  imkanların kısıtlı olduğu, sobanın başında, annesinin sobanın üstünde gevrettiği sonra margarinle yağlayıp çökelekle dürdüğü dürümünü bitirince, ikinci dürüm için herkesin birinci dürümünü yemesini beklediği, sıranın kendisine gelmesine yakın evdeki çökeleğin bittiği, tandırdaki çanaktan getirilmesi gerektiği, beklediği ama yine de eğlendiği, dışarıda soğuktan içeride sobanın sıcağından kıpkırmızı yanaklarıyla sıra bende diye hakkını arayan, bazı zamanlar da hem küçük olmasından hem de erkek olmasından dolayı annesinin iltimas geçtiğini hissettiği çocukluğu bütün imkansızlıklarına, bütün zorluklarına, bütün pedagojik yoksunluklarına rağmen güzeldi, ve O’nu bugüne taşıyan bu çocukluğuydu.

Hava soğuktu, kalorifer petekleri bir parça daha ısınmış, kardan adam yapmaya çalışan, yaparken de kayan, düşen, ıslanan, arabaların korna sesinden rahatsız olan, ama rahatsız olduğunun farkına varamayan, şehrin curcunasından sıkılan ve köyün sessizliğini, dinginliğini hayal bile edemeyen, her şeye sahip ama herşeyden mahrum, eksi 20 derece soğuğa dayanıklı ama ıslandığı için kurusun diye sobalı odanın kapısının arkasına hiç asılmamış montu sıkı sıkı giyinmiş, sobanın sıcaklığıyla hiç tanışmamış, eksi 5 derecede terleyerek oynayan çocuklar kardan adamlarını yapmışlardı. Hava soğuktu...