Ben ve Kibrim

Babam öldüğünde daha küçük bir çocuktum.  Annem hem annelik hem babalık yapıyordu. Zaman zaman annemin yetmeği şeyler olurdu. Keşke babanız olsaydı da ben bunları yaşamasaydım diye gözyaşı döker isyan ederdi. Babasızlığın yokluğunu çok hissettim.  İlkokulda iken genç bir öğretmenimiz vardı. Ondan çok etkilenmiştim. Bende onun gibi okuyup bir yerlere gelmeliyim diye kendimi motive ediyordum. Öğretmenimizin bir gün ailenizde okumuş insanları örnek alın fikir alın onları takip edin onlar gibi olmaya çalışın sözü üzerine ailemde Mehmet Akif abi vardı. Sevilen sayılan bir adamdı. Onun köye geldiğini duyunca koşar yanına gider konuşurdum. Bana çocuk muamelesi yapmaz ne sorarsam cevap verirdi. Ailemizde sevilen fikri danışılan biriydi. Bizler ona her şeyi bilir gözü ile bakardık. Konuşmanın sonunda harçlığımı elime sıkıştırır beni motive ederdi. Sen okuyacak adam olacaksın vatana millete faydalı bir evlat olacaksın derdi. Okuyacağım doğruydu ama bana ne derdim Vatandan Milletten ben okuyup emrim de çalışan insanların olmasını istiyordum.

Hırsım beni zaman zaman üzse de neden bu kadar hırslı olduğumun farkında bile değildim. Herkes okuyup güzel bir yerlere gelmenin derdindeydi ama benim gözümü bürüyün hırsım nedeniyle gelmem gereken makama gelmek için çok çaba gösteriyordum. Öyle ki ilk memur olduğum de daha aradan birkaç yıl geçmeden şef olmalıyım dedim. Hemen birilerini bularak şef kadrosunun boş olduğu bir yere tayini mi çıkarttım. Orada çalışmaktayken başka bir ilde müdür yardımcılığı kadrosu vardı. Yine hemen birilerini devreye sokarak oraya tayini mi yaptırmıştım. Yükselişim bütün hızı ile devam ediyordu.

Aradan geçen birkaç yılın ardından başka ilde müdürlük kadrosunun boş olduğunu gördüm ve hemen tayin için oraya başvurdum. Müdür vekili olarak oraya gittim sınav açıldı ve sabahlara kadar hiç uyumadan çalıştım çalıştım ve sınavı derece ile kazandım. İstediğim makama gelmeme bir adım kalmıştı. Aradan geçen birkaç yılın ardından genel müdürlük makamına tayin edilmiştim. Artık koca bir ilin müdürüydüm. Muhataplarım o İlin Valisi üst düzey bürokratlarıydı.

İstediğim makama gelmiştim ama kibre yenik düşmüştüm. Hiçbir mesai arkadaşım beni sevmiyordu. Kibirli yürüyor kibirli hareket ediyordum. Gözümü kibir ve para hırsı kör etmişti. Bir toplantı da Mehmet Akif abi ile karşılaşmıştık. Onu gören herkes ayağa kalkıp hoş geldin derken ben ayağa kalkmadan hoş geldin abi dedim. Bana sadece şunu dedi Sevgili Emre benim için ayağa kalkman önemli değil hoş geldin demesen de olur ama makam büyüdükçe insan küçülmeli dedi ve yerine oturdu. Öyle zoruma gitti ki hemen oradan ki bir görevliyi çağırıp Mehmet Akif beyin protokolde ne işi var diye sorduğumda Vali beyin emri deyince bir şey diyemedim ama gözlerimden ateş fışkırıyordu.

 Hâlbuki hem akrabam hem de çok iyiliğini gördüğüm birine karşı nasıl böyle bir duruma gelmiştim anlamıyordum. Kibir beni tamamen ele geçirmişti. Birde üstüne Mehmet Akif abi kürsüde yeni memurlara eğitim konferansı verirken beni örnek göstermişti. “Sevgili gençler kıymetli Genel Müdürümüz benim yeğenimdir. Babasız büyüdü çok çalıştı ve buralara kadar geldi”... Sözü ile beni onore edince daha çok canım sıkıldı. Okumak bir makama gelmek önemli değil Devlete ve Millete nasıl faydalı olunur önceliğiniz bunlar olsun makamlar gelip geçicidir sözü ile bana yıllar önce verdiği nasihat aklıma gelişti… O beni yüceltirken ben onu küçük görmüştüm güya…

Sonra nemi oldu? Kibrim ve para hırsı beni yerle yeksan etti.  Dost bildiğim arkadaşlarım bürokratlar hepsi de sırtını döndü sırtını dönmeyen bir kişi vardı oda Mehmet Akif abiydi.