21 Mart 1923’te Yozgat’ta dünyaya gelen Sayar, çocukluğunu bozkırın sert rüzgârları ve yalın doğasıyla iç içe geçirdi.
Liseyi memleketinde tamamlayan Sayar, maddi imkansızlıklar nedeniyle üniversite eğitimini yarıda bırakmak zorunda kalsa da, dört dönem Türkoloji okuyarak edebiyatla kurduğu bağı derinleştirdi. 1947 yılında İstanbul’da yayımladığı bir gazete ile yayıncılığa adım atan Sayar, bir süre sonra kendi matbaasını kurarak bu yolculuğunu Yozgat’ta sürdürdü.
Siyasete kısa süreli bir yönelimi olsa da, bu alandaki karmaşık yapıya uyum sağlayamayarak esas tutkusuna kelimelere ve hikayelere geri döndü.
İlk büyük eseri Yılkı Atı
Edebiyat serüvenine şiirle başlayan Abbas Sayar, en büyük çıkışını romanlarıyla yaptı. İlk büyük eseri Yılkı Atı, yaşlı bir atın bozkırda yalnızlığa terk edilişini anlatırken; Anadolu insanının yalnızlığını, doğayla mücadelesini ve yaşamın sert yüzünü güçlü bir anlatımla gözler önüne serdi. Roman, hem konusu hem de üslubuyla dikkat çekerek TRT Sanat Ödülü’ne layık görüldü.
Köy edebiyatının öncülerinden biri olarak değerlendirilen Sayar, eserlerinde Orta Anadolu’nun doğasını, köy yaşamının içtenliğini ve yöre insanının dertlerini bütün gerçekliğiyle işledi. Halkın dilini, deyimlerini ve konuşma tarzını romanlarına ustalıkla yansıtan yazar, şiirsel anlatımıyla da edebi kimliğini güçlendirdi.
Ancak Sayar’ın bu güçlü edebi duruşu, edebiyat çevrelerinde her zaman hak ettiği yankıyı bulamadı. Kimi eleştirmenler, onun Türk edebiyatında “kapalı bir kapı” olarak kaldığını ifade etti. Yine de Sayar, aldığı ödüller ve bıraktığı eserlerle bozkırın yalnız ama yankılanan sesi olmayı başardı.
Eserleri:
Roman: Yılkı Atı, Çelo, El Eli Yur El De Yüzü, Can Şenliği, Tarlabaşı Salkım Saçak
Öykü: Yorganımı Sıkı Sar
Şiir: Gönül Sandalı, Şey, Gibi, Bolluğa Takılan Ses, Sere Serpe, Esinti
1999 yılında hayatını kaybeden Abbas Sayar, ardında Anadolu’nun sesiyle yoğrulmuş bir edebiyat mirası bıraktı. Onun eserlerinde bozkırın sessizliği, insanın yalnızlığı ve doğaya karşı verilen yaşam mücadelesi hala yankılanıyor.
