Anadolu işgal altında. Anadolu kan ağlıyor. Anadolu fakr u zaruret içinde. Anadolu harap ve bitap düşmüş. Anadolu, acılar dolu. Analar yas dolu… Egemenlik çoktan uçup gitmiş elden.
İşte böyle bir günde dağıldı yurdumun üstündeki kara bulutlar. Anaların yüzü güldü, toprağa düşse de çocukları. Çocuklar oyuna durdular, bir daha dönmese de babaları.
Çünkü o doğdu Selanik ufuklarından Anadolu’mun üstüne. Önde o hürriyet güneşi, ardında ondan ışık alan milyonlarca yıldız.
Önde tarihin gördüğü ve görebileceği o büyük komutan, ardında onun ölüme sevdalı, istiklâle âşık kahraman askerleri.
Önde Mustafa Kemal, ardında saf saf ordular. Düşmanın önünde iman dolu göğüsleriyle durdular. Onlar, düşmanları değil, esareti alnının tam ortasından vurdular.
Vatan kurtulmuştu. Artık özgür esiyordu rüzgâr, kuşlar özgür uçuyordu. Irmaklar özgür akıyordu, özgür büyüyordu ağaçlar.
Rüzgâr özgür, kuş özgür, ırmak özgür, ağaç özgür, her şey özgür. Hepsinden de öte, hepsinden de önemli millet özgür.
Özgürlüğün teminatı gerekliydi. Özgürlüğü çelik bir zırhla korumak gerekliydi. Bunun için Mustafa Kemal Atatürk, Cumhuriyet’i ilan etti. Öyle ya! Özgürlük çok değerli bir hazine ise, onu ancak Cumhuriyet gibi demokrasiyi temel kabul eden bir yönetim biçimiyle yaşatabilirdi. Cumhuriyet sayesinde millet kendi kendini yönetir hale geldi. Yani egemenlik milletindi.
Peki, millet bu egemenliği nasıl kullanır? 23 Nisan 1920'de Türkiye Büyük Millet Meclisi açıldı. Meclis, millet egemenliğinin tecelli ettiği kutsal bir yapıdır. Millet, kendisini yönetecek vekilleri seçip meclise gönderir. Bu vekiller millet adına ülkeyi yönetir. Millet adına ve milletin menfaatine uygun kanunlar yapar. Yani asıl olan millettir. Milletin isteklerinin dışında ve çıkarlarına aykırı hiçbir şey yapılamaz. Hiçbir güç milletin gücünün üstüne çıkamaz. Hangi şart ve durumda olursa olsun egemenliği milletten başkası kullanamaz. Mustafa Kemal Atatürk'ün dediği, meclisin duvarına ve insanlarımızın kalbine sonsuza kadar kazıldığı gibi: " Egemenlik kayıtsız şartsız milletindir."
