İyilik yaparken kaybettiğini sanırsın bazen.
Zamanını, emeğini, sessizliğini…
Hatta kimi zaman onurunu bile.
İyilik, çoğu zaman alkış almaz;
Karşılık görmez, hatta yanlış anlaşılır.
İyiliğini suiistimal edenler olur,
Suskunluğunu zayıflık sayanlar çıkar.
Ama bil ki iyilikle kaybedilen şeyler,
Aslında dünyaya aittir.
Giden maldır, vakittir, geçici bir itibar…
Kalan ise vicdandır.
İyilik yapıp kaybetmek,
Kötülük yapıp kazanmaktan daha ağır görünür;
Ama ruhu yormaz, kalbi çürütmez.
İyilik, sahibini yolda bırakmaz;
Sadece sınar.
Ve insan en çok şunu fark eder:
İyilikle kaybedenler,
Aslında kendilerini kaybetmezler.
Asıl kayıp,
İyiliği bırakıp kazandığını sanmaktır.